Teodora
Męczkowska żyła w latach 1870 – 1954. Była nauczycielką i
feministką. Jako dziecko nauki pobierała w domu, pod opieką matki.
Będąc starszą uczęszczała do jednego z warszawskich żeńskich
gimnazjów. Studiowała przyrodę w Genewie oraz psychologię i
filozofię w Warszawie.
W
roku 1895 Teodora wyszła za Wacława Męczkowskiego. Ich małżeństwo
opierało się na nowoczesnych jak na tamte czasy wartościach:
wzajemnej miłości, wspólnych zainteresowaniach i cenionych
wartościach. Męczykowscy oboje zdecydowali się nie mieć dzieci.
Działalność
Męczkowskiej była związana głównie z emancypacją kobiet oraz
kwestią edukacji. Była członkinią albo współzałożycielką
prawie wszystkich stowarzyszeń walczących na rzecz równouprawnienia
kobiet w Polsce pod zaborem rosyjskim. Regularnie uczestniczyła w
kongresach kobiet.
W
1927 została wiceprezesem Demokratycznego Komitetu Kobiet Polskich,
który współpracował z Bezpartyjnym Blokiem Współpracy z Rządem
składającym się ze zwolenników Józefa Piłsudskiego. Pomimo
swoich starań partia zdołała umieścić tylko trzy swoje
kandydatki w polskim parlamencie.
Jednak
głównym celem Męczkowskiej była edukacja.
Nauczała
przedmiotów ścisłych w pensjach żeńskich i odpowiadała za
edukację młodzieży w tajnej szkole Stefanii Sempołowskiej. Była
zwolenniczką szkół koedukacyjnych oraz poruszania na lekcji
biologii tematów rozmnażania płciowego.
W
1919 jej staraniem utworzono prywatną szkołę żeńską im. Narcyzy
Żmichowskiej, której pierwotna siedziba mieściła się na
Mokotowskiej 61 i która na celu miałą kształcenie dziewcząt z
rodzin niezamożnych. Skutkiem licznych bombardowań i pożarów w
okresie II wojny światowej szkoła zmieniła swą siedzibę, która
od tego czasu znajduje się przy ulicy Klonowej.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz